warkah hati mawar

ahmad,

saya rindu awak.. awak tahu tak??..
dah lama saya tak bercakap dengan awak...
tapi sebenarnya setiap hari saya bercakap dengan awak dalam hati saya....

tiap kali ingat awak, tiap kali tu saya ingat nak mati...
sungguh rasa nak sangat pergi dekat awak.. tapi saya takut juga nak mati..
sakit macam mana ye rasanya?
selamat ke saya nanti kalau masuk kubur nanti?
Ya Allah.. takutnya..

Ahmad, saya harap awak baik2 aje kat sana..
segala urusan awak kat dunia ni saya cuba sedaya upaya untuk menyelesaikannya..

Ahmad, anak2 awak dah besar, dah pandai main bersama..
awak mesti seronok bila lihat mereka membesar...
dua2 menghiburkan hati, sepertimana awak selalu hiburkan hati saya...

Ahmad, tahu tak sekarang saya dah bekerja kat tempat yg sy berangan dulu tu?
hehe... ingat tak awak pernah kata, "Nur, cubalah minta kat sana, mana tahu dapat"
memang dapat pun! alhamdulillah... saya rasa lebih seronok dpat kongsi kegembiraan ini dengan awak.... harap awak dapat lihat kegembiraan ni.. walau saya tak tahu samada awak dpat lihat atau tidak... Rahsia Allah..... kita tak tahu kan?... tapi Allah lebih Tahu...

Ahmad, awak ingat tak.. dulu saya selalu mengomel orang perempuan bawak kereta, yang si lelaki kat sebelah duk tidur? .. sekarang bila saya dah pandai memandu long distance, saya baru faham... dan saya tak kisah pun kalau saya yang memandu, awak yg tidur di sebelah... tapi itu kan kalau.. takkan pernah terjadi dalam hidup saya kat dunia ni.... selamanya awaklah yang bawak saya naik kereta sebab saya tak pandai pun memandu masa tu...........................

Ahmad, Embun anak sulung kita tu sebijik macam awak tau... dengan petah nya... MashaAllah, comel sgt! perangai pun ada sikit menurun perangai awak lah... ada sekali tu, saya masak untuk anak2 kita, dia makan bersungguh-sungguh.. macam awak je! lepas tu boleh dia puji saya, "pandai ummi masak untuk nadaa!" ya Allah, sebijik macam awak la... dulu awak selalu kata kat saya, "pandai nur masak..." heh.. mana si Embun tu tahu ek ayat camtu? hahaha...

Ahmad, saya sebenarnya tak pernah berhenti bercakap dengan awak... dalam hati saya selalu nak bercerita dengan awak.. sebab awak masih hidup dalam hati saya.... tak sangka sungguh jiwang pula saya ni bila awak dah takde.. masa ada tu, nak ucap sayang pun cam malu2... aish... huhu... manusia, menghargai bila benda hilang... isk isk..........

Sampai sini aje tulis di blog ni.. nnt smbung dalam hati saya je ye........
;)